به کوشش سازمان ملل‌متحد و به میزبانی آقای آنتونیو گوترش، سرمنشی این سازمان، به روزهای اول و دوم ماه می، نشست دو روزهای درمورد افغانستان با حضور نماینده گان ویژه 25 کشور و سازمان‌های بین‌المللی در دوحه‌ی قطر دایر شده است.
در این نشست، سازمان‌ملل سعی می‌کند تا مطابق نقشه‌ی را، چگونه‌گی تعامل با طالبان را “تول و ترازو” کرده، تمام کشورها و سازمان‌های اثرگذار بر طالبان را به یک تفاهم مشترک نزدیک سازد.
قطر از حامیان اصلی طالبان محسوب می‌شود، توافقنامه امریکا و طالبان که منجر به فروپاشی نظام جمهوریت در افغانستان شد به میزبانی همین کشور به امضا رسید
طوری‌که امروز معلوم شد، نشست در پشت درهای بسته بدون حضور خبرنگاران برگذارشد و حتا کوشش شد تا از محل برگذاری نشست اطلاعات زیادی در اختیار خبرنگاران گذاشته نشود.
هر چند سازمان‌ملل ضمن انتشار اعلامیه‌ای اذعان داشته که مسایل کلیدی حقوق بشر بخصوص حقوق زنان و دختران، تشکیل حکومت فراگیر، مبارزه با تروریزم و موادمخدر در این نشست بحث خواهد شد؛ اما همچنان طی همین اعلامیه به صراحت گفته شده است: “هدف این نشست ایجاد اجماع نظر در بین کشورهای جهان در مورد تعامل با طالبان است.”
محور اصلی نشست دوحه، هموار کردن راه تعامل با طالبان، فراهم کردن زمینه‌های به رسمیت شناسی آنان و چشم پوشی از تمام جنایات طالبان خواهد بود
در حالی‌که شورای امنیت سازمان‌ملل، تمام اقدامات ضد بشری طالبان را بخصوص ممنوعیت کار و تحصیل زنان را اخیراً محکوم کرده و طالبان را تهدید کرد که اگر در سیاست‌ها وعمل‌کردهای ضد بشری خود تجدید نظر نکنند، دفتر نمایندگی این سازمان در افغانستان بسته خواهد شد، اما طوری که دیده می‌شود واقعیت چیزی دیگریست.
سازمان‌ملل بازهم به ادامه‌ی کار و تعامل با طالبان معتقد است و اساساً کوچک‌ترین پروایی نسبت به مردم و فرهنگ افغانستان ندارد.
به باور من نشست حال حاضر سازمان‌ملل ادامه‌ی نشست‌های قبلی دوحه است که منجر به عقد قرارداد بین خلیل‌زاد و ملا برادر شد و افغانستان را با دار و ندارش در کام تروریستان انداخت.
به فشرده اهداف اصلی این نشست را این‌طور می‌توانیم برشماریم:
اول ـ تعامل با طالبان
دوم ــ بزرگ‌نمایی طالبان
سوم – هموارکردن راه برای شناسایی طالبان ــ همانگونه که چند روز پیش امینه‌محمد، معاون این سازمان آن را به صراحت تمام مطرح کرد.
واقعیت اما این است که تا هنوز نه سازمان‌ملل، نه نهادهای حقوق بشری این سازمان، نه‌هم امریکا و اتحادیه اروپا، نه روسیه، نه ایران و هم‌نه چین، هیچ‌کدام به صراحت و قاطعیت، جنایات هولناک گروه تروریستی طالبان را محکوم نکرده اند. نه تنها محکوم نکرده‌اند بلکه می‌خواهند برای این گروه انتحاری سفید نمایی کنند.
این‌ها همه از نسل کشی‌های طالبان، کوچ دادن‌های اجباری، انتحاری‌ها، تبعیض آشکار جنسیتی و دشمنی با زنان، دشمنی با هنرمندان، دشمنی با شیعیان و اقوام دیگر که توسط طالبان بی وقفه ادامه دارد، چشم پوشی می کنند.
بدون شک، هیچ‌کدام این مجموعه در موضوع کوچ دادن‌های اجباری مردمان بومی توسط طالبان، از تیرباران کردن‌های بیرحمانه طالبان و از نسل کشی‌ها، زبان ستیزی‌ها و فرهنگ‌زدایی‌های طالبان واکنشی نشان نخواهند داد.
به نظرمی رسد که این نشست نیز همانند نشست‌های دیگر به غرض پوشاندن چهره‌ی خشن طالبان، صاف کردن جاده‌ی تعامل با طالبان و بابت انحراف راه‌حل اصلی قضیه‌ی افغانستان که مبارزه و قیام آزادی‌بخش ملی در برابرطالبان است، براه افتاده است.
بر بنیاد آنچه گفته شد، من از این نشست هیچ‌گونه امیدی به سود مردم مظلوم افغانستان ندارم .
نوشته‌ی: اسماعیل فروغی
