“سیبیاس” نیوز گزارش داده است که طالبان ماموارن سازمانهای خیریه در افغانستان را وادار میکنند تا خانوادههای بمبگذاران انتحاری این گروه را در سطر فهرست کمکهای شان قرار دهند.
این رسانهای امریکایی با شماری از کارمندان نهادهای خیریه که بیشتر وابسته به سازمانملل هستند مصاحبه کرده و دریافته است که طالبان در امور کمکرسانی این نهادها مداخله میکنند و مقصد کمکها را به نفع شان تغییر میدهند.
امدادگران در افغانستان به سیبیاس نیوز گفتهاند که مداخله فراتر از آنچه تصور میشود است طالبان مستقیماً از کمکهای موسسات خیریه امریکایی مستقید میشوند.
این امدادگران گفتند که این خواسته از زمانیکه این گروه تقریباً دو سال پیش قدرت را در دست گرفت، افزایش یافته است.
“اول طالبان”
یکی از امدادگران در کمیساریای عالی پناهندگان سازمانملل که نخواست نامش فاش شود به پاملا فالک، خبرنگار سی بی اس نیوز گفت: “خانوادههای فرماندهان طالبان، والیان و سایر افرادی این گروه مشخصا از ما درخواست کمکرسانی میکنند. ما ملزم به انجام این کار هستیم، زمانی یکی از والیان طالبان به یکی از آژانسهای کمکرسان که قراردادی فرعی دارد، گفت که 15 درصد کمکها باید به محافظان او و دیگر پرسنل طالبان برسد، و اکنون این یک امر عادی است که ابتدا به طالبان و سپس به افراد عادی کمکرسانی شود.»
حمید خان، امدادگر در یک سازمان غیردولتی محلی که قراردادی برنامه جهانی غذای سازمانملل در افغانستان را به عهده دارد، به سیبیاس نیوز گفت که مداخله طالبان در امور کمکرسانی به نیازمندان و اینکه به چه کسی کمک شود را برای این سازمان دشوارتر کرده است.
به گفته حمیدخان، سازمان که او در آن مصروف است قصد دارد به “افرادی که بیشتر به این کمکها نیاز دارند، مانند زنان باردار، یتیمان، بیوهها و دیگر افراد بسیار نیازمند کمک کند، اما طالبان نیز فهرست افراد منتخب خود را تهیه می کنند.”
حمید خان به سیبیاس نیوز گفت: “اگر ابتدا به آنها کمک نکنیم، از کار منع میشویم و دهها بهانه برای جلوگیری از کار کلی سازمان ایجاد میکنند و بقیه نیز کمکهای مورد نیاز خود را دریافت نمیکنند.”
“بمبگذاران انتحاری”
به گفته عبداللهخان، طالبان حتی تلاش میکند که خود را به نحوی در کمکرسانی پیمانکار سازمانهای کمکرسانی دخیل بدانند و تلاش میکنند کمکهای بینالمللی را مستقیم دریافت کنند.
او به پاملا فالک گفت: “طالبان نمیتوانند مستقیماً به سازمانملل خواست خود را تحمیل کنند، اما برنامه جهانی غذا و حتی کمیته بینالمللی صلیب سرخ و سازمانهای غیر دولتی فرعی نمیتوانند در مقابل فشار طالبان مقاومت کنند.”
عبداللهخان گفت: “در جلسهای که با والی داشتیم، از سوی طالبان به ما اطلاع داده شد که باید به خانوادههای بمبگذاران انتحاری که خود را در حملات مختلف منفجر کردند و سربازان مجروح طالبان که زنده هستند، اما قادر به کار نیستند، کمک کنیم. ما با وضعیت دشواری روبرو هستیم. طالبان در عملیاتهای کمکرسانی ما مداخله میکنند، اما برای رساندن کمک به فقرا، باید با آنها همکاری کنیم.”
یک کارمند سازمان غیردولتی منطقهای در شمال افغانستان که خواست نامش فاش نشود، به سیبیاس نیوز گفت که سازمان او مجبور شد “حداقل 70 درصد از کارکنان محلی را [بر اساس میل و اراده اعضای طالبان] استخدام کند. ما در هر ولایت حدود 50 کارمند داریم و تقریباً 35 نفر آنها افراد محلی مورد علاقه آنها [طالبان] هستند که موافقت کردند حقوق خود را با اعضای طالبان تقسیم کنند. ما مجبور هستیم آنها را استخدام کنیم. ”
او گفت که کار این سازمان غیردولتی به دلیل خواستههای طالبان که او آن را “ظالمانه” خواند، به شدت محدود شده است.
این امدادگر گفت: “کسانی که به کمک نیاز دارند، کمک دریافت نمی کنند، زیرا این کمکها به خانوادههای طالبان منتقل می شود.”
فرحان حق، معاون سخنگوی دبیرکل سازمان ملل متحد، در پاسخ به سوالی در مورد دخالت طالبان در ارسال کمکها در افغانستان، به سیبیاس نیوز گفت: “تمام عملیاتهای بشردوستانه این نهاد جهانی بر اساس خدمترسانی به مردم ملکی استورا است و ما در همه موارد اطمینان میدهیم که کمکها به کسانی میرسد که به آن نیاز دارند و منحرف نمیشود.”
رزا اوتونبایوا، رییس یوناما یا دفتر هیات معاونیت سازمان ملل در افغانستان، در ماه مارچ به شورای امنیت اذعان کرد که «در برخی ولایات مجبور شدهایم به طور موقت کمکها را متوقف کنیم، زیرا مقامات محلی طالبان شرایط غیرقابل قبولی را اعمال کردهاند. در مورد توزیع آن. به طور کلی، اخیراً فضای بشردوستانه بدتر شده است.”