کشتار مردم ملکی هزاره در دایکندی و واکنش ذبیح الله مجاهد در کابل نشان آن است که طالبان نخست توحش ذاتی خود را با خشونت در حق هزاره اشباع می‌کند و سپس می‌خواهد که خشونت خود را با وقاحت و دروغ تطهیر کند.
رسانه‌ها هم در نشر وقاحت و دروغ دل باز دارد و انگ«بغاوت» را بر کشتار مردم ملکی در خانه‌های شان با همدلی پذیرا می‌شود.
علی امیری نوشته است طالب از ما می‌ترسد، از ما نفرت و کینه دارد. پس بیش از همه مستحق زنده‌ماندن هستیم.
سکوت دردناک و تحمل‌ناپذیر است ولی سخن نیز بی‌تاثیر است. در عصر استیلای دروغ و رذالت نمی‌شود چیزی گفت. واقع این است که طالب از سر نفرت و ترس به هر بهانه‌ای هزاره می‌کشد و با رذالت و وقاحت به جنایت خود تهمت «بغاوت» می‌چسپاند.
همه کمر بسته‌اند تا هزاره را از زندگی بیزار کنند. ولی عمر کینه و ترس کوتاه است. در تنهایی تاب بیاوریم و تحمل کنیم. نماز شکر ظالمان به شادیانه ریختن خون انسان فقیر بر بام سرای هزاره ابدی نخواهد بود.
طالب از ما می‌ترسد، از ما نفرت و کینه دارد. پس بیش از همه مستحق زنده‌ماندن هستیم. شکیبا باشیم و زندگی را پاسداری کنیم. سحر پشت دیوار شب برای همیشه گیر نمی‌ماند. آینده از آن ماست و مظلومان وارث زمین خواهد شد.
باز هم روز نو و روزی نو خواهم داشت
در زمین پدرم کشت و درو خواهم داشت
علی امیری – فیسبوک
