یان اگلند، دبیرکل شورای پناهندگان ناروی که یک سازمان امداد بین‌المللی است از آنچه او عدم توجه غرب به افراد نیازمند در افغانستان خوانده به شدت انتقاد کرده است.
آقای اگلند روز دوشنبه (16 اسد) در حساب توییتر خود نوشت: “کشورهای عضو ناتو برای عملیات نظامی خود در افغانستان تریلیون‌ها [دالر] هزینه کردند؛ اما اکنون حتا کمک‌های غذایی را برای کودکان گرسنه در این کشور تأمین نمی‌کنند.”
او گفته که افغانستان برای ناتو طی چندین دهه به اندازه‌ی اوکراین اهمیت استراتژیک داشت. اما در حال حاضر به یک کشور منزوی و فراموش شده تبدیل شده است.
آقای اگلند گفته است که مردم افغانستان به حال خودشان رها شده آن‌هم در یک وضعیت فوق‌العاده وخیم
به گفته اگلند، کشورهای عضو ناتو حتی کمک‌های غذایی کافی برای کودکان گرسنه‌ای که در سال ۲۰۲۱ پشت سر گذاشتند، تأمین نمی‌کنند.
دفتر سازمان ملل برای هماهنگی کمک‌های بشردوستانه یا اوچا می‌گوید که در سال جاری میلادی تنها ۲۵ درصد بودجه‌ی درخواستی‌اش برای کمک به نیازمندان در افغانستان تأمین شده است.
برنامه جهانی غذا نیز شرایط مشابهی دارد این سازمان گفته بود که بودجه این سازمان برای تهیه کمک‌های غذایی در افغانستان تا پایان ماه اکتبر به اتمام می‌رسد.
در حالی‌که آمار افراد نیازمند به کمک‌های بشردوستانه به مرز 29 میلیون 200 هزار نفر در افغانستان رسیده، اخبار و گزارش‌ها حاکیست که سطح کمک‌های بشری به این افراد به طور بی‌سابقه‌ای کاهش یافته است. کاهش کمک‌های بشری به این پیمانه در بیست سال گذشته سابقه‌نداشته است.
بسیاری از خانواده‌ها به شمول میلیون‌ها کودک و زن در افغانستان محتاج کمک‌های بشری اند، در صورت نرسیدن این کمک‌ها احتمال وقوع بحران بشری دور از انتظار نیست.
این وضعیت بسیاری از سازمان‌های امدادی را که سال‌ها در افغانستان فعالیت داشتند را نگران کرده است.
آقای اگلند گفته است که کم توجهی جامعه جهانی به نیازمندان در افغانستان در طول سال‌های گذشته بی‌سابقه است.
آقای اگلند در حساب توییتر خود نوشته است که بر بنیاد آمار دفتر هماهنگ‌کننده امور بشردوستانه سازمان‌ملل، از مجموع ۵۵ میلیارد کمک بین‌المللی وعده شده، تنها ۱۳ میلیارد دالر یا حدود ۲۵ درصد آن به دست سازمان‌های امدادی رسیده است.
او ضمن انتقاد از خلف وعده کشورهای کمک‌کننده گفت که این کشورها بحران‌ی که در حال حاضر گریبان‌گیر کودکان و زنان افغانستان شده را فراموش کرده‌اند.
پس از اگست 2021 و برگشت طالبان به قدرت، فقر، بی‌کاری و گرسنگی در افغانستان به اوج خود رسید. علاوه بر دلایل و عوامل زیادی، سیاست‌های طالبان در قبال زنان و کشورهای کمک‌کننده عامل اصلی گسترش فقر و بی‌کاری در افغانستان خوانده شده است.
طالبان عملا و به طور خودخواسته میلیون‌ها زن شاغل را خانه‌نشین کردند و آنها با همراه خانواده شان به جمع افراد نیازمند به کمک‌های جامعه‌جهانی افزوده شدند.
بیشتر زنان شاغل سرپرست خانواده خود را در جنگ‌ها و در حملات انتحاری طالبان از دست داده‌بودند و آنها تنها نان‌آور خانواده خود بودند.
این نگرانی وجود دارد که روند اگر یک‌سال دیگر به همین منوال ادامه یابد، با گسترش فقر و گرسنگی در افغانستان، بحران بشری دامن‌گیر این کشور شود، بحران که پیامد‌های بدتر از چنگ چهل ساله خواهد بود.
