حامد کرزی٬ رییس جمهوری افغانستان دستور اماده باش به وزارت دفاع ملی کشور داده و گفته حملات راکتی پاکستان و بمباران هلیکوپترهای این کشور٬ تجاوز آشکار به حریم افغانستان است.
آقای کرزی گفته است که کشورش حق دفاع از حاکمیت خود را دارد و هشدار داده که ادامه حملات موشکی پاکستان کاسه صبر کابل را لبریز کرده است.
کرزی به فرمانده نیروهای امریکایی در افغانستان گفته است که در صورت ادامه این حملات٬ نظامیان کشورش پاسخ متقابل به پاکستان خواهد داد.
بسم الله محمدی٬ وزیر دفاع کشور نیز در جلسه استجوابیه مجلس نمایندگان حرف از حمله به پاکستان زد و گفت که او صلاحیت صدور این فرمان را ندارد و رییس جمهوری و رهبران سیاسی باید در این مورد تصمیم بگیرند.
آقای محمدی گفت که ارتش افغانستان توان این را دارد تا به حملات موشکی پاکستان پاسخ دهد.
دراین مقاله تلاش شده است تا جواب این پاسخ روشن شود که آیا افغانستان توان پاسخ دادن به حملات موشکی پاکستان و قدرت جنگ با این کشور را دارد.
روابط افغانستان و پاکستان
روابط سه دهه گذشته میان افغانستان و پاکستان گاهی تیره و تاریک و گاهی هم ̎برادرانه̎ و پاک بوده است.
پاکستان همواره تلاش کرده که به نحوی بر حکومت کابل نفوذ داشته باشد و این نفوذ بیشتر برخاسته از ترس این کشور از نزدیکی کابل و دهلی جدید است.
این نگرانی به شدت در پاکستان وجود دارد که نزدیکی و تقویت روابط میان افغانستان و هند باعث تجزیه پاکستان خواهد شد و اسلام آباد به نحوی حاکمیت خود را در گروی نفوذ بر کابل می داند.
اسلام آباد برای اینکه حکومت های گذشته افغانستان را از قدرت ساقط کند و مجاهدین را به قدرت برساند پول٬ سلاح و پایگاه های آموزشی در اختیار گروه های مجاهدین قرار داد و روی هم رفته این کشور تبدیل شد به حامی مجاهدین در عرصه بین الملل.
ایالات متحده امریکا و پاکستان باهم هزینه جنگ مجاهدین را پرداختند و جنگ افزارهای امریکا از طریق پاکستان در اختیار مجاهدین قرار می گرفت.
پاکستان جنگ افزارهایی مشخصی در اختیار مجاهدین قرار می داد و دلیل آن این بود که این جنگجویان روزی از سلاح های پیشرفته علیه خود پاکستان استفاده نکنند.
دولت مردان پاکستان در عوض تجهیز مجاهدین به جنگ افزار سنگین٬ پایگاه های آموزشی برای این جنگجویان در خاک پاکستان ایجاد کرد و زمینه آموزش جنگ های جریکی را به آنها فراهم کرد.
در جنگ های جریکی بیشتر نیروی انسانی به عنوان هیزم جنگ کاربرد دارد تا نیاز به سلاح های سنگین به حداقل ممکن کاهش یپدا کند.
حکومت داکتر نجیب٬ پاکستان را دشمن بلامنازعه برای دولتش می دانست و به شکل صریح و آشکار علیه پاکستان اصطلاح دشمن را به کار می برد.
این استراتژی٬ باعث شده بود تا سربازان حکومت از سردرگمی در جنگ نجات پیدا کنند و جبهات جنگ برای نظامیان آنوقت افغانستان قابل تفکیک بود.
اگرچه سربازان حکومت داکتر نجیب٬ سلاح های نسبتا سنگینی در اختیار داشتد که در صورت بروز جنگ میان افغانستان و پاکستان از ان استفاده شود٬ اما در بیشتری مناطق مرزی دو سوی خط٬ گروه های مجاهدین مستقر بودند که این شرایط به شکلی پاکستان را از قدرت نظامی حکومت آنوقت افغانستان حفاظت کرده بود.
نگرانی پاکستان
پس از فروپاشی رژیم طالبان و حضور نیروهای امریکایی در افغانستان و اینکه غرب مسوولیت تجهیز نظامیان افغان را به عهده گرفت٬ روابط میان کابل و اسلام آباد به تیرگی گرایید و سنگینی این روابط هر روز بیشتر می شود.
پاکستان در دهه شصت و هفتاد کنترول گروه های مجاهدین را در اختیار داشت و از قدرت بالایی در منطقه نسبت به هند برخوردار بود و ایجاد حکومت تحت فرمان پاکستان در بنا گوش هندوستان نیز دور از ذهن نبود.
به این ترتیب پاکستان هم می توانست جایگاه روسیه را در افغانستان بدست بیاورد و هم از یک پتانسیل نظامی و گوش به فرمان علیه هند دشمن دیرینه خود استفاده کند.
اما پس از شکست رژیم طالبان و روی کار آمدن حکومت تازه در افغانستان با رویکرد دموکراسی و دیپلماسی فراگیر منطقه یی٬ معادله پاکستانی ها در منطقه به هم خورد.
تهدید به حمله
روابط دولت حامد کرزی با اسلام آباد در سیزده سال گذشته با فرازو نشیب های همراه بوده است و حتی در برخی موارد روابط عادی این دو کشور قطع شد.
اما از جانب دیگر روابط میان افغانستان و هند در بخش های سیاسی٫ اقتصادی و تجاری مستحکم تر شد و حتی حامد کرزی در سال های اخیر برای تجهیز نیروهای افغان دست به دامن این کشور شد.
آقای کرزی بارها پاکستان را لانه تروریزم خواند و اداره امنیت ملی کشور نیز هرازگاهی اسنادی را فاش می کند که حکایت از ایجاد مراکز آموزش دهشت افگنی و تجهیز تروریستان در خاک پاکستان دارد و براساس این اسناد آی اس آی (سازمان استخبارات پاکستان) در تجهیز و تمویل تروریستان دست دارد.
حکومت افغانستان می گوید که پاکستان به سبب حمایت از تروریزم هزینه ای سنگینی خواهد پرداخت.
ادامه حملات راکتی پاکستان و ترور زنجیره ای شخصیت های برجسته افغانستان٬ حامدکرزی را مجبور ساخت از آدرس زور علیه پاکستان صحبت کند و این کشور را تهدید کرد که جواب این کارهایش را خواهد گرفت.
پاکستانی ها می دانند که این کار رییس جمهوری افغانستان رجز خوانی بیش نیست٬ زیرا آنها ظرفیت و توانایی نیروی هوایی و زمینی افغانستان را به خوبی می دانند.
خیلی ها به این باور اند که رییس جمهوری افغانستان در وضعیتی نیست که تهدیدهای اعلام شده علیه پاکستان را عملی کند.
با توجه به اسناد و شواهد کافی مبنی بر اینکه تروریستان به حمایت ̎آی اس آی̎ در افغانستان حملات تروریستی انجام می دهند و پاکستان بارها ولایات کنر٬ ننگرها و نورستان را آماج موشک قرار می دهد٬ اما هرگز افغانستان به خاک پاکستان حمله نخواهد کرد به این دلیل که پاکستان از نظر توان نظامی نسبت به افغانستان قدرت برتر است.
علیرغم اینکه افغانستان جنگ افزار سبک از ناتو دریافت می کند اما این کشور به موقعیت نیست که به تنهایی به جنگ پاکستان برود٬ بدون اینکه ناتو مداخله کند.
امروزه شرایط و وضعیت افغانستان در مقایسه با زمان حکومت داکتر نجیب الله در برابر پاکستان بسیار ضعیف تر است انهم به این دلیل که جنگ افزار آنزمان را نیروهای امنیتی افغانستان در اختیار ندارند.
در حقیقت سلاح های سنگینی که افغانستان سابق از روسیه دریافت می کرد تا حالا نیروهای افغان از ناتو دریافت نکرده اند و اگر جنگی میان افغانستان و پاکستان شکل بگیرد٬ بدون شک بازنده این جنگ افغانستان خواهد بود.
خیلی ها می گویند که افغانستان به دلگرمی ناتو و غرب پاکستان را تهدید می کند در حالیکه وزیر دفاع افغانستان به صراحت در مجلس نمایندگان اعلام کرد که دست از حمایت و کمک ناتو حداقل در این زمینه شسته است.
حقیقت این است که افغانستان در مناطق سرحدی هیچ تاسیسات نظامی ندارد و تنها پایگاه نظامیان افغان در شرق کشور در ولایت ننگرهار است که حرف اول و اخر در این پایگاه را نیروهای امریکایی می زنند.
در تمامی مناطق مرزی افغانستان٬ نظامیان افغان با سلاح های سبک و چند بسته بمب دستی در ̎پوسته̎ هایی که اطراف آن با خریطه های خاک و ریک احاطه شده٬ مستقر هستند.
کاربرد این پوسته ها در جنگ با یک کشور روسیاهی و تلفات نیروی انسانی درپی خواهد داشت.
آتش جنگ این پوسته ها علیه مهاجمان که فقط با سلاح های سبک مجهز باشند٬ بیش از پنج ساعت دوام نمی آورد.
بی تفاوتی ناتو
پاکستانی ها خوب می دانند که در جریان سیزده سال٬ امریکا جنگ افزار خطرناک و سنگینی را دراختیار نظامیان افغان قرار نداده است که خطر بالقوه علیه شریک استراتژی دیرینه شان (پاکستان) محسوب شود.
حقیقت این است که امریکایی ها هنوز به این باور نرسیده اند که افغانسان آیا می تواند مانند پاکستان شریک استراتژی خوبی برای شان باشد یا نه.
ممکن ایالات متحده امریکا به دو دلیل عمده هنوز زیربار تجهیز نیروهای افغان به سلاح سنگین نرفته است.
اول اینکه ممکن این جنگ افزار پس از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان در دست طالبان و تروریستان قرار بگیرد و موضوع دوم و مهمتر اینکه هنوز افغانستان پیمان امنیتی با امریکا را امضا نکرده است.
فرمانده عمومی نیروهای امریکایی در افغانستان به صراحت به حامد کرزی گفته است که از حملات راکتی پاکستان اطلاعی ندارد.
امریکایی ها می خواهند نشان بدهند که حملات راکتی پاکستان به خاک افغانستان و عدم امضای پیمان امنیتی چقدر برای افغانستان سنگین تمام می شود.
ایالات متحده امریکا حمله به افغانستان را تجاوز به منافع خودش دانسته است مشروط بر اینکه افغانستان پیمان امنیتی با این کشور را امضا کند.
حال اگر طبل جنگ میان افغانستان و پاکستان نواخته شود٬ هیچ یکی از کشورهای ناتو که در افغانستان حضور دارند به طور مستقیم وارد این جنگ نخواهد شد و آتش سلاح نظامیان افغانستان در مقایسه با جنگ افزار پاکستان به مثابه دود تفنگ ماموران بلدیه زمان امان الله خان خواهد بود.